در سال 2011 بیشتر شهاب باران‌ها زمانی رخ می‌دادند که ماه نزدیک به بدر بود. به دلیل وجود این آلودگی نوری طبیعی امکان مشاهده اوج فعالیت‌های بارش‌های مختلف به سختی امکان‌پذیر بود.
اولین بارش شهابی سال 2012 در شرایطی به اوج می‌رسد که زمین از نور تنها قمرش به دور است. این بارش مربوط به شهاب باران‌های ربعی (کوادرانت) است که صبح چهارشنبه 4 ژانویه (10:30) به وقت کشورمان به اوج می‌رسد.
بارش‌های شهابی زمانی رخ می‌دهند که زمین از میان تکه‌های ستارگان دنباله‌دار و یا سیارک‌هایی که در گذشته از هم متلاشی شده‌اند عبور می‌کند.
به گزارش خبرگزاری مهر، شناخته شده‌ترین بارش شهابی، شهاب باران پرساووشی است که در هفته دوم ماه آگوست رخ می‌دهد. دو بارش دیگر نیز به نام‌های جوزایی در نیمه ماه دسامبر و ربعی در اولین روزهای ژانویه از شهرت بالایی برخوردارند. این شهاب‌ها متعلق به صورت فلکی Quadrans Muralis هستند که دیگر وجود ندارد.
اولین منجمان از این صورت فلکی برای اندازه گیری موقعیت آسمان استفاده می‌کردند. این صورت فلکی که بین صورت‌های فلکی گاوران و اژدها قرار داشته است در سال 1795 توسط یک منجم فرانسوی به نام "جروم لالاند" نامگذاری شد.
این منجم بر روی دیوار خانه خود یک نقاشی ربعی (که مثل قاچ یک چهارم از یک تابلوی چهارگوش بر روی دیوار قرار می‌گرفت) داشت و به همین علت تصمیم گرفت آن را در آسمان جاودانه کند.
هنوز دقیقاً مشخص نیست که کدام ستاره دنباله دار این شهاب باران را ایجاد می‌کند اما ناسا توضیح می‌دهد که این بارش از سیارکی به نام 2003 EH1 است. مطالعات نشان می‌دهند که این سیارک بخشی از ستاره دنباله داری است که در سال 1490 توسط گروهی از منجمان چینی، کره‌ای و ژاپنی رصد شده است.
این شهاب‌ها بسیار سریع‌تر از آن چیزی حرکت می‌کنند که بتوان آنها را با تلسکوپ‌ها یا دوربین‌های دو چشمی رصد کرد.
بهترین روش برای مشاهده آنها داشتن صبر و شکیبایی و ماندن در زیر آسمان شب و تماشای شعاع گسترش آنها از بالای افق است.
مشاهده کنندگان ساکن مناطق آمریکای شمالی و اروپا در بهترین شرایط برای مشاهده شعاع گسترش هستند. بهترین نقطه برای رصد شهاب باران یک منطقه دور از منابع نور و بنابراین دور از شهرهای بزرگ است.
